Kilka miesięcy temu – w lutym – opublikowałem na swoim blogu artykuł zatytułowany „O nadgodzinach dla pracowników budowy i nie tylko”. Jak nietrudno się domyślić, poruszone tam kwestie odnosiły się do dodatkowego wynagrodzenia za godziny nadliczbowe pracownika budowy na przykładzie konkretnej sprawy sądowej.
Reprezentowałem w niej pracownika żądającego od swojego pracodawcy wynagrodzenia za przepracowane nadgodziny oraz dodatek. Sprawę udało się wygrać, jednak strona pozwana postanowiła się odwołać od wyroku. Dopiero w ostatnich dniach doręczono mi wyrok sądu drugiej instancji z uzasadnieniem. Również i tym razem, podobnie jak poprzednio, orzeczenie było pozytywne dla mojego Klienta.
Nie chcę przywoływać tu wszystkich motywów, które kierowały Sądem przy podejmowaniu tego rozstrzygnięcia. Odwołam się natomiast do dwóch innych orzeczeń Sądu Najwyższego, których fragmenty zacytowano w wyroku drugiej instancji i mogą być one pomocne.
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 1981 roku (sygn. akt I PR 92/81):
„Wzmianka w umowie o pracę, iż zajmowane przez pracownika stanowisko ma charakter stanowiska kierowniczego, nie ma decydującego znaczenia. […] Pracownik kierujący komórką organizacyjną, wyodrębnioną w strukturze organizacyjnej zakładu pracy, nie zajmuje stanowiska kierowniczego w rozumieniu przepisów kodeksu pracy, jeśli kieruje on zespołem pracowników przy jednoczesnym wykonywaniu pracy na równi z członkami kierowanego zespołu […]”
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 2004 roku (sygn. akt II PK 8/04):
„O zakwalifikowaniu danego stanowiska do kategorii „kierowników wyodrębnionych komórek organizacyjnych pracodawcy” decyduje ogół okoliczności stanu faktycznego. Nie jest przy tym rozstrzygający zakres uprawnień w podejmowaniu wszystkich decyzji związanych z działalnością wyodrębnionej komórki organizacyjnej podległej danemu kierownikowi. […] Jeżeli praca wykonywana jest stale ponad ustawowy czas pracy osób zajmujących kierownicze stanowiska, to przepis art. 135 § 1 k.p. nie ma zastosowania. Wniosek ten dotyczy również tych sytuacji, w których rozmiar nałożonych na pracownika obowiązków obiektywnie nie pozwala na ich wykonywanie w normalnym czasie pracy.”
